خـط سبـــــــــــزی از رخ صحـــــــــــرا کشــــــــــید

کـــــــــاش می شــــــــد باغ را بیــــــــــدار کـرد

چشـــم نرگــــس را سـحــــــر هوشــــــیار دید

کــــــــاش می شـــــــد باز همـــــراه بــهـار

از پرســـــــتو گفـــــت از فوج ســـــــــوار

کــــاش می شــــد در حریم شــــعر ناب

پر گشــــود و رفــــت تا معنــــای آب

کـاش می شـد وا‍‍‍‍ژه ها ی خسـته را

واژه های بال و پر بشــکســته را

واژه های بی خیال از دردرا

ایـن خمـــار آلودگان ســرد را

یک به یک درجام می،تطهیرکرد

کــاخشان با شـعله ها تعمیـــر کرد

کـــاش می شـــد نیمــه خـــــــرداد را

آن تنـــــــــور آتـــــــــــش فریـــــــــــاد را

تــا ابــــــــد در ســــــــــینه ها افروختـــــــــن

دم زدن، آتــــــــش گـــــرفتــــــــن، ســـــوختــــــــن